SĄDNY DZIEŃ ŁAZIENKI

W międzyczasie między życiem a niebytem wpadliśmy znów w tryb  remontowy. Skierowaliśmy skomasowany atak na łazienkę. Wiedzieliśmy, że będzie trudno ale nie aż tak.  Spiętrzyło się nam wiele trudności mimo, że tak długo się do tego przygotowywaliśmy. Postanowiliśmy trochę zaoszczędzić na jednym by dołożyć do drugiego. Sami odarliśmy ścianę do gołego drewna, wykorzystaliśmy wszelkie materiały, które zostały po budowie i kupiliśmy drewniany dom na bale za  całe tysiąc złotych. To nasz materiał na meble, ramę lustra i obudowę wanny a może i na przyszłą szafę. Zamówiliśmy ręcznie robione kafle by ich bogactwo i niepowtarzalność wynagrodziły nam brak okna w łazience. Teraz zamiast ogrodu będziemy widzieć mieniącą się wodę czy raczej rafę koralową. 

Kiedyś, kiedyś jak usiłowałam skończyć szkołę  fotograficzną postanowiłam, że będę robić rękodzieło. Znalazłam  pomysł na siebie, wyrobiłam odpowiednie certyfikaty i oddawałam dzieła swe wielkopomne do galerii i cepelii. Jak dziś pamiętam jak przyjaciele czy znajomi przychodzili do mnie i kupowali moje wyroby.  To ratowało mnie finansowo bo galerie płaciły  po  kilku miesiącach. W tedy też właśnie obiecałam sobie, że odwdzięczę się im za to co dla mnie zrobili. Pomogli mi ukończyć szkołę.  

Dziś  staram się kupować rękodzieło. Ma ono magię bo człowiek , które  je zrobił włożył w nie marzenia i serce.  Wiem że  nabywając takie małe dzieło sztuki wspieram rozwój artysty tak jak moi przyjaciele wspierali mnie. Gdy pewnego razu odkryłam  ręcznie lepione kafle zakochałam się w nich na zabój. Każdy kafel to wszechświat tworzony z pasją.   Mam nadzieję, że uda mi się stworzyć  oprawę do tego wszechświata godną urody kafli.

Dziś jednak przyszedł sądny dzień remotu. Choć to jeszcze nie koniec to nic już nie będzie trudniejsze. Kafle już  położone. Pominę glazurniczy zgrzyt zębów na tą robotę.  Stolarz  jednak lekko się załamał bo jak żyje  „kornikiem do góry” jeszcze  mebli nie robił.  

 Dziś właśnie dowiózł ramę do lustra  ze 150 kilo wagi.  Ja latałam  z obłędem w oczach i nasilającym się PMS.  We trójkę wtaszczyliśmy tą dziadowską ramę a ja klnąc w żywy kamień wyrzucałam sobie swoje  pomysły na łazienkę które komplikują życie. Na pomoc wezwaliśmy hydraulika  bo chłopak młody i pakuje na siłowni to po co ma  przerzucać powietrze niech sobie lusterko potrzyma.  Cudem i hydraulikiem wszystko udało się zrobić.  PMS zszarpał mi nerwy a rama lustra kręgosłup.  Od dziś może być tylko lepiej.  Będzie co opijać na parapetówie bo już dzwonią telefony z pytaniem na kiedy.

SŁODKO GORZKI SMAK WIOSNY

Zdjęcia pochodzą z ostatniej wyprawy.

Trzy dni temu kot otworzył sezon na łapanie żab a my dziś otworzyliśmy sezon na rowery. Dziś jeszcze założyliśmy nową dętkę bo jesienią zakończyłam jazdę wielkim kapciem. Co za szczęście być znów na swojej wiosce, czuć wiatr we włosach i  ciepły zapach stawów. Nigdzie jazda rowerem nie jest taka cudowna, różnorodna i niespodziewana.  Na drewnianym mostku przywitał nas bóbr a sarny leniwie przecięły nam drogę … ech wiosna, zwierzęta tracą instynkt ku naszej uciesze.  

 

Jadąc wzdłuż rzeki oglądaliśmy rozlewiska i podtopienia. I znów musieliśmy się zmagać z jazdą w błocie, podwodnych łąkach i głębokich łachach piachów. Jazdę po wertepach mamy we krwi. Na ostatniej wyprawie w wysokie góry dzieci wsi (czyli my) i dzieci miasta ścigały się na rowerach z czterech tysięcy metrów.  Dzieci miasta przodowały na asfalcie ale kiedy skończył się gładki pasek czarnej nawierzchni i rozpoczęły się prawdziwe górskie warunki gdzie rzeki zlewały się w jedno z drogą dzieci wsi były niepokonane a dzieci miasta prowadziły rowery brodząc po kostki w wodzie.     

Wiosna na wsi jest taka słodka, tak głęboko wbija się w duszę. Tego roku oprócz słodyczy wiosna na naszej wsi ma jeszcze gorzki smak.  Gorycz przewija się przez duszę i miesza się z pięknem dnia codziennego. Tu  na wsi mam dwie dobre przyjaciółki. Ogień i Wodę. Anioła i Diablicę. Judytę, którą podejrzewam o to, że jest czarownicą i dziewczynę którą oboje nazwaliśmy Em jak Miłość. Jak poznałam Judytę kiedyś napisałam. Judyta to mocna, ciekawa osobowość, takiej jakiej nie spotyka się na co dzień i taka która każe ci wybierać wszystko albo nic.  Jest kontrowersyjna zabarwiona na intensywne kolory. Przeraża wielu ludzi ale ci którzy się nie ulękną kochają ją całym sercem. Bo ta diablica  tak naprawdę też jest aniołem. Z Em jak Miłość było całkiem odwrotnie. Była cicha i spokojna.  Z początku wydawała nam się małą kałużą wody. Potrzebowaliśmy naprawdę dużo czasu by odkryć, że jest ogromnym oceanem hipnotyzującym nas swoim cichym szumem fal. To Em stała się naszym uosobieniem ogniska domowego, to ona wprowadziła nas do hermetycznego środowiska miejscowych. Em zaczytywała się w harlekinach  i oglądała seriale o miłości. Co niedziele zapraszała nas na „telewizor” byśmy wszyscy razem mogli obejrzeć milionowy odcinek Rozlewiska. Jej rodzina nauczyła nas żyć inaczej, tak zwyczajnie po wiejsku gdzie najważniejsza jest miłość, bezpieczeństwo i ognisko domowe. Zaraziliśmy się od nich ekologią pojmowaną w całkiem inny sposób chyba w ten najprawdziwszy. To Em przygarnęła nas miejscowych i nauczyła wsi.

Teraz Em gaśnie na naszych oczach. To ma być ostatnia wiosna Em.  Mamy plan, może nawet wykonalny. Wlejemy trochę  tej wiosny do jej serca. Porwiemy ją choć na godzinę ze szpitala i zabierzemy na spacer po lesie. Szpital jest otoczony cudownym starym drzewostanem i wystarczy  zamknąć za sobą drzwi by znaleźć się pod koroną ogromnego dębu. Oczywiście po drodze jest milion problemów straszno-medycznych ale dopóki jest życie to można je rozwiązać.  Co dzień czekamy na zielone światło, że piguły zrobiły się mniej czujne i cała akcja będzie w pełni bezpieczna i niezagrażająca zdrowiu. 
Już w bagażniku wozimy koce, swetry na wszelki wypadek czapkę by zamaskować Em. Jeśli to ma być jej ostatnia wiosna to niech będzie piękna a najlepiej romantyczna jak w harlekinach bo to jest nasza Em jak Miłość.