niedziela, 25 marca 2012

2. Dobry znak








Kiedy w tłumie ludzi na drodze swojego życia odnalazłam swoją męską połówkę pragnienie aby uwić sobie gniazdko urosło do rangi graniczącej z małą obsesją.
Długo szukaliśmy miejsca dla siebie. Miejsca, które by nas zaczarowało i nie chciało puścić.
Co tydzień w soboty i niedziele wsiadaliśmy w samochód i przeczesywaliśmy okoliczne tereny.
I nic.

To co widzieliśmy nie przemawiało do serca, nie ciągnęło za nogi i ręce by zostać choć jedną chwilę dłużej.
Lecz pewnego dnia znaleźliśmy starą mapę ….. a na tej mapie rzekę i stawy, które znikły przy nowszych wydaniach. Wsiedliśmy w samochód, dojechaliśmy do białej plamy na mapie i usiedliśmy w trawie z widokiem na stawy skąpane w słońcu. Nie potrzebowaliśmy słów , wystarczyło jedno spojrzenie by mieć pewność, że oboje znaleźliśmy swoje miejsce na ziemi.


Zamknęłam oczy. Wdychałam zapach tataraków i nagrzanej wody. Ptaki milkły z gorąca. Powietrze przesycone było wilgocią osiadającą ciepłą mgłą na skórze.
Czy to raj ? Czy ja tu jestem naprawdę? Zastanawiałam się głośno. Ale czy w raju mieszkają komary? Czerwony, swędzący bąbel na nodze wyrwał mnie z zamyślenia.
To fakt. Pomimo upału w zakamarkach kryły się krwiożercze bestie, które tylko czekały by uczynić nasze życie jednym wielkim drapaniem.

Panująca duchota i upał powoli i nam dawał się we znaki. Zapadaliśmy w letarg a leniwe myśli o rozkoszach mieszkania w tak cudownym miejscu stawały nam przed oczami.
Czułam, że w tej chwili mogłabym zamieszkać tutaj, w szuwarach nad wodą – nie chciało mi się ruszać z zielonej kryjówki. Powoli jednak przywracałam się do życia i ociągając się zaczęłam wstawać . Niejasno przedarło się do mnie uczucie wilgoci przywierającej do spodni. Wstałam i ze wstrętem stwierdziłam że COŚ się do nich przylepiło. To coś okropnie śmierdziało i jeszcze gorzej wyglądało. Stałam sparaliżowana w dziwacznej pozycji. W jednej chwili opadł ze mnie cały letarg. Mąż przyglądał mi się podejrzanie. Nie rozumiał co się  dzieje i nie pomogły moje znaczące gesty wskazujące brudną plamę
Proszę, zobacz co ja mam na spodniach! – w końcu pisnęłam przerażona
Mąż pochylił się , poskrobał to coś palcem, powąchał i poważnym tonem wydał wyrok.
-To kupa.


Czułam się oblepiona tym paskudztwem. Z obrzydzeniem zsunęłam z siebie spodnie . Kupa wniknęła głęboko w materiał i nawet paniczne pranie w stawie nie dło dobrych rezultatów. Stanęłam więc przed widmem osłonięcia swoich bladych wdzięków dużym bukietem z okolicznego zielska albo……. Zaświtała mi podstępna myśl – zdobędę inne spodnie!


Bez wahania zaczęłam żebrać
–błagam oddaj mi swoje spodnie , chyba nie chcesz aby cała wieś poznała twoją żonę pół nago spacerującą od chaty do chaty. Wywiozą mnie jak kiedyś Jagnę na taczce gnoju. – Widziałam, że bije się z myślami, też nie chciał biegać w samych gatkach. Nie zamierzałam odpuścić posyłając mu najbardziej wyszukane zbolałe spojrzenia i jęki maltretowanej dziewicy zdanej na łaskę rycerza, który na pewno oddał by dla niej życie i oczywiście spodnie.
Mąż zgrzytną zębami ale stanął na wysokości zadania. Błogosławiąc w duchu kobiecą przebiegłość z ulgą podwijałam długie nogawki spodni.


- Będę ci wdzięczna do końca życia za to poświęcenie – wyszeptałam aby go udobruchać. Rzuciłam ostatnie wystudiowane spojrzenie pt. dziewica uratowana możesz być dumny rycerzu, nawet jeśli jesteś bez spodni.
On jednak spojrzał na mnie poważnie i rzekł- Czy wiesz, że kupa to dobry znak? Pamiętasz jak bohaterka filmu „Pod słońcem Toskanii” zdobyła dom? - W myśli zrobiłam przegląd wszystkich filmów z ostatniego roku –
- Nie pamiętasz? Gołąb narobił jej na głowę! A twoja kupa jest niewspółmiernie wielka. To musi oznaczać, że spotka nas duże szczęście. – ścisnął mnie za rękę szepcząc - Jutro tu przyjedziemy znajdziemy dla nas dom.
Byłam zdumiona jego wiarą w znaki ale i mnie udzieliło się uczucie wyczekiwania na cud. Z bijącym sercem ale szczęśliwi i podekscytowani pobiegliśmy do samochodu zakrywając swe wątpliwe wdzięki wielkim bukietem z wysokich traw.




14 komentarzy:

  1. No jak się cieszę, że nie odpuściłaś:) Czyta się Ciebie z taka przyjemnością!!!

    OdpowiedzUsuń
  2. No to za sprawą Belli jestem tutaj ... i zostaję. Myślę, że da się z Tobą pozwiedzać świat i to z wielką przyjemnością. Czekam na kolejny odcinek. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. miało byc tak romantycznie a tu kupa :):) czekam na kolejny post.

    OdpowiedzUsuń
  4. ja także trafiłam tutaj od Belli, ale muszę powiedzieć że troszkę Cię znam... obserwowoałam z przyjemnością wielką metamorfozę Twojego domku i jeszcze raz przyznam że jestem pod ogromnym wrażeniem tego co z tą "chatką" udało Ci się zrobić. Pozdrawiam :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Super opisane! Zapisze sobie Twojego bloga w ulubionych i będę czytać każdego wieczora by nadrobić stracony czas gdy mnie tu nie było :) Pozdrawiam bardzo serdecznie Jazz

    OdpowiedzUsuń
  6. no i..no i .....czekam:)))
    Ps i plissss zlikwiduj weryfikacje obrazkową...PROJEKT-USTAWIENIA -KOMENTARZE-POKAZAĆ WER.?-NIE-ZAPISZ

    OdpowiedzUsuń
  7. Podoba mi się! :)Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Uśmiałam się! Podczas zeszłorocznego spaceru wielkanocnego miałam podobną przygodę z kupą:)))No to do kolejnej historii...

    OdpowiedzUsuń
  9. Piękne zdjęcia, fajna historia :-) A dom cudowny!
    Będę zaglądać. Pozdrawiam wiosennie!

    OdpowiedzUsuń
  10. dziękuję wszystkim za komentarze i Qrze za pomoc

    OdpowiedzUsuń
  11. Sano! Zdjęcia piękne - czekam na następne relacje.Fajnie się czyta Twoje przygody- uśmiałam się. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  12. No nie:))))))kupa to kupa,ale pamiętam Twoją historię o papierzakach:)))))))))buźka:))))

    OdpowiedzUsuń
  13. już się przekonałam że na wsi kupa to sprawa nadrzędna i znajdę ja wszędzie (albo ona mnie znajdzie)

    OdpowiedzUsuń